از تهوعات من بودن

آدم باید جایی برای فریب خوردن بگزارد. در مورد هر چیزی به طور شدید خودآگاه بودن، انسان را به ورطه ی نابود کننده ای میکشاند که هیچ قابل توضیح نیست. شاید آن افسانه هایی و داستان ها و اسطوره هایی که انسانی را وصف میکنن که چیز هایی میبیند که دیگران نمیبینند، ریشه در همین قضیه داشته باشد. داشتنِ چشمی برزخی که میتواند ورای هر موجودی را بدون تکلف و پیچیدگی، و آینده ی دور و نزدیک حرفهای بیهوده شان را ببیند. تنهایی دلگیرِ دخترک دیوانه ای را تصور کنید که به جرم جادوگر بودن، در سیاهچالِ مردمی تباه، به معصومیتِ خویش زار میزند.